Liceum Ogólnokształcące im. Komisji Edukacji Narodowej (oficjalny profil)

Ogólne informacje

Początki.
Miasto, które jeszcze oficjalnie nie posiadało nazwy a które z czasem przyjmie imię Stalowej Woli, powstawało w zawrotnym tempie. W niezwykle szybkim czasie powstawało osiedle dla pracowników Zakładów Południowych, ale o szkołach początkowo zapomniano, a w nowo rosnącym osiedlu dzieci nie miały się gdzie uczyć. Najbliższa szkoła powszechna była na Pławie oraz w Rozwadowie, natomiast najbliższe gimnazjum i liceum w Nisku.
Pracownicy Zakładów Południowych żądali od zarządu jak najszybszej budowy szkoły w Stalowej Woli. Wreszcie na wiosnę 1938 roku wytyczono plac pod budowę gimnazjum i liceum. Szkoła została umiejscowiona nieopodal istniejącego już przystanku kolejowego. Budynek szkoły (dzisiejsze gimnazjum nr 2 przy ul. Mickiewicza 10), powstaje w iście COP-owskim tempie. Budowany przez poznańską firmę Bartkowiaka zaledwie od marca do września 1938r. W czerwcu 1938 roku w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego podjęto oficjalną decyzję o utworzeniu Państwowego Liceum i Gimnazjum w Stalowej Woli. Pracownicy Zakładów Południowych, uważali jednak, że bardziej niezbędna była, jak to wtedy nazywano szkoła powszechna, czyli podstawowa. Przyspieszyło to decyzję władz o rozpoczęciu budowy w/w szkoły, czyli dzisiejszej szkoły podstawowej nr 1. Kuratorium Okręgu Szkolnego we Lwowie, pierwszym dyrektorem szkoły mianowało Witolda Habdanka- Kossowskiego. Dyrektor był postacią nietuzinkową. W czasie wojny walczył w Legionach Józefa Piłsudskiego. Jego pasją była jednak poezja, która zjednywała mu uznanie w kręgu czytelników. Jego życiowym powołaniem okazało się jednak nauczanie. Przez lata uczył w szkołach lwowskich. Od l lipca 1938 roku już jako dyrektor organizował powstające Państwowe Liceum i Gimnazjum w Stalowej Woli nr 616.
Marzeniem Habdanka Kossowskiego było stworzenie szkoły na wskroś nowoczesnej, jeśli chodzi zarówno o ofertę edukacyjno -wychowawczą jak i bazę szkoły. Planował rozbudowę szkoły o muzeum etnograficzne, basen, bibliotekę i aulę. 11 osobową kadrę nauczycielską kompletował osobiście.
Pierwszy rok szkolny rozpoczął się z opóźnieniem, ze względu na prace wykończeniowe 17.09.1938 r. w Nisku, bowiem tam był kościół gdzie młodzież mogła wziąć udział w nabożeństwie inaugurującym rok szkolny. Dwa dni później nauka rozpoczęła się w gmachu Państwowego Liceum i Gimnazjum w Stalowej Woli. Początkowo utworzono sześć klas gimnazjalnych i jedną licealną. Liczba uczniów rosła tak szybko jak rozwijające się miasto. Z początkowego stanu 185 w zaledwie parę miesięcy wzrosła do 255. Uczniowie obowiązkowo musieli nosić mundurki, nie wolno im było przebywać po godzinie 20 na ulicach.
W roku 1939, część uczniów kl. IV gimnazjum i I LO zmobilizowano jako junaków Przysposobienia Wojskowego do pomocniczej służby wojskowej w koszarach Szkoły Podoficerskiej dla Małoletnich w Nisku. Rozwój tak prężnie rozwijającej się szkoły zatrzymała wojna.
Tajne nauczanie.
Bibliotekę szkolną, pomoce naukowe, dokumentację szkolną, ukryto przed okupantem,który zezwolił jedynie na kontynuowanie nauki na poziomie podstawowym. Treści nauczania miały zostać pozbawione wszelkiego”polskiego szowinizmu”. W listopadzie 1939 r. Niemcy podstępnie aresztują nauczycieli powiatu niżańskiego w tym W. Habdanka-Kossowskiego. Na szczęście wkrótce zostają oni zwolnieni i przystępują do nauczania dzieci i młodzieży w warunkach konspiracji. Małżeństwo Kossowskich swoją tajną pracę pedagogiczną będzie prowadzić na Pławie, gdzie mieszkali przez okres wojny. Odtąd charakterystyczny „biały domek” stanie się miejscem nie tylko codziennego życia Kossowskch ale także ich konspiracyjnego nauczania. Mimo zagrożenia w samym tylko tajnym nauczaniu na poziomie gimnazjum brało udział 230 uczniów a w latach 1940-44 świadectwa dojrzałości stalowowolskiego liceum i gimnazjum uzyskało 126 uczniów.
Sam budynek przedwojennego Gimnazjum i Liceum wkrótce został zajęty na koszary dla Wehrmachtu, szykującego się do ataku na ZSRR. Po wkroczeniu Armii Sowieckiej do Stalowej Woli, budynek szkoły został zajęty na szpital wojskowy. Budynek szkoły został znacznie zdewastowany. Dlatego dzieci ze szkoły powszechnej gimnazjum i liceum uczyły się w budynku, dzisiejszej szkoły nr 1, w bardzo trudnych warunkach. Pierwszy powojenny rok szkolny zainaugurowano z ogromnymi nadziejami i entuzjazmem 20.08. 1944 r. W gimnazjum uczyło się wówczas 254 a w liceum 41 uczniów.
Stalinowskie czasy.
Pierwsze świadectwa, za pierwsze półrocze, Habdank-Kossowski podpisuje już z datą 30. 01. 1945 r. Grupa uczniów, uczestników tajnego nauczania zdaje pierwszą maturę już w 1944 r. po ukończeniu 4 miesięcznego kursu przygotowawczego, w Nisku. Wśród nich był M. Karaś, późniejszy rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Naukę w macierzystym budynku gimnazjum i liceum uczniowie rozpoczynają dopiero w marcu 1946 r. Po powrocie do swego budynku funkcjonują tam dwie szkoły- Państwowe Gimnazjum i Liceum oraz szkoła powszechna.
15 maja 1947 r. założyciel szkoły zostaje pozbawiony stanowiska dyrektora. Odwołanie tak cenionego i szanowanego dyrektora spowodowało protesty uczniów ale także i rodziców, w większości pracowników Huty, u władz oświatowych. Bez rezultatu.
Witold Habdank Kossowski umiera nagle na serce 24. 02. 1954 r. Jego pogrzeb 3 dni później był swoistym wyrazem hołdu mieszkańców Rozwadowa i Stalowej Woli dla tego wybitnego pedagoga i człowieka. Dwukrotnie jego uczniowie, pierwszy raz w latach sześćdziesiątych a potem dziewięćdziesiątych fundowali mu nagrobek. W szkole rozpoczyna się swoista karuzela na stanowisku dyrektora. Kolejno są nimi: dr Seweryn Durkacz, Teodor Bachman,Tomasz Sajdłowski. W 1948 r. roku szkoła zmienia nazwę na Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Podstawowego i Licealnego. Nauka na wzór radziecki trwać w niej będzie 11 lat. Lata powojenne to próba ideologizacji życia szkoły by w ten sposób kształtować charaktery młodzieży. Dla nauczycieli najważniejsze są jednak sprawy natury wychowawczej i dydaktycznej i to one dominują tematykę rad pedagogicznych i codzienne życie i pracę szkoły.
Brzemienną w skutkach decyzją, która odebrała szkole sporo sympatii w lokalnym środowisku było stanie się szkołą Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w 1950 r. Oznaczało to, że ze szkoły usunięto religię a nauczyciele i uczniowie mieli być świadomymi ateistami.
Odgórnie zaprogramowana świeckość szkoły nie przynosi rezultatów. Większość uczniów uczęszcza na religię do parafii Św. Floriana. Również nauczyciele nie stają się „programowymi” ateistami. Kolejne wizytacje zarzucają im uczestniczenie w praktykach religijnych. Od zakończenia wojny w szkole uczono dorosłych początkowo na kursach a od 1950 r. w LO dla pracujących, które funkcjonować będzie w szkole do 2002 r.
Dzień 01. 09. 1953 r. to niezwykle ważny moment w życiu szkoły. Po trzech latach budowy oddano do użytku nowy budynek szkoły przy ul. Staszica 5. Funkcję dyrektora pełnił wówczas od roku szkolnego 1952/53 Adam Kantorek. Budynek wydawał się na owe czasy nowoczesny i przestronny z dwoma salami gimnastycznymi. Po latach da się jednak zauważyć wyraźny brak auli oraz niewystarczającą ilość sal lekcyjnych. Dopiero po ponad pół wieku szkoła doczeka się nowoczesnej hali sportowej.
Przełom 1956 roku
Rok 1956 i wydarzenia w kraju przynoszą również reakcję w naszej szkole. Uczniowie żądają nie tylko zmian politycznych w kraju ale i w sposobie uczenia, między innymi historii. Odwilż po październikowa dała też często zaskakujące zmiany w postawach samych nauczycieli a zwłaszcza dyrekcji szkoły. Powraca nauka religii choć tylko na trzy semestry.
Lata pięćdziesiąte to walka o poprawę wyników nauczania, bywało bowiem, że spośród uczniów rozpoczynających naukę w liceum (kl. VIII) do klasy maturalnej (kl. XI) nie docierało aż 30 % młodzieży. Działania na rzecz podniesienia jakości kształcenia dały z czasem bardzo dobry efekt. Wcale nierzadkie są też wówczas przypadki usuwania uczniów ze szkoły ze względu na wykroczenia natury wychowawczej.
Metodą dyscyplinującą ich zachowanie miało być noszenie stroju szkolnego. Początkowo był to granatowy beret z tarczą i numerem szkoły (Liceum Ogólnokształcące nr 44). Niebieska tarcza obowiązywała dla szkoły podstawowej a czerwona dla uczniów liceum. Tymczasowy strój szkolny wprowadza dyrektor Kantorek w roku szkolnym 1959/60. Dla dziewcząt był to granatowy fartuch, albo biała bluzeczka i granatowa spódnica oraz granatowy beret. Chłopcy mieli nosić czapki i marynarki. Na stroju i wierzchnim okryciu miały być tarcze z numerem liceum.
Rok 1964 przynosi w Polsce reformę systemu edukacji. Odchodzi się od sowieckiego modelu szkoły 11 letniej.
W 1964 r. w związku z wprowadzaną reformą systemu szkolnictwa, nasze liceum zostaje przez kuratorium uznane za szkołę wiodącą w województwie. To niewątpliwe wyróżnienie było spowodowane dobrymi wynikami kształcenia i wysokim procentem uczniów, którzy zdali egzaminy na studia wyższe. Doceniono też wysoki poziom wykształcenia kadry pedagogicznej. Kolejnym wyróżnieniem było przyjęcie Liceum Ogólnokształcącego do Stowarzyszenia Szkół UNESCO.
Połowa lat 60 przynosi też sukcesy, które z czasem staną się znakiem rozpoznawczym szkoły nie tylko w mieście, województwie ale i kraju. Będą nimi sukcesy uczniów odnoszone w olimpiadach przedmiotowych. W tych latach, pojawiają się pierwsi nauczyciele byli uczniowie szkoły. Wielu pedagogów cieszyło się niekłamanym autorytetem i szacunkiem młodzieży, choć często byli wobec niej surowi i wymagający. W tradycji szkolnej zapisują się wycieczki szkolne do różnych dalszych lub bliższych miast w Polsce., bale studniówkowe. W końcu w latach 60 a potem 70 organizowane są w czasie wakacji, przez nauczycieli szkoły obozy wędrowne,które cieszyły się ogromną popularnością i stały się powodem do wielu niezapomnianych wspomnień.
LO im. KEN
Konsekwencją reformy systemu szkolnictwa, z lat sześćdziesiątych jest reforma systemu nauczania w liceum. W roku szkolnym 1967/68 pojawia się pierwsza klasa nowego czteroletniego liceum. Odtąd klasy będą numerowane od I do IV, a nie jak dotychczas od VIII do XI. W szkole funkcjonowały tylko klasy matematyczno -fizyczne, humanistyczne i tzw. ogólne. Dopiero w 1973 r. pojawiają się klasy o profilu biologiczno-chemicznym.
Po dziewięciu latach dyrektorowania,w czerwcu 1972 r. na emeryturę przechodzi dyrektor Tomasz Sajdłowski. Nowym dyrektorem szkoły zostaje Tadeusz Gumiela a jego zastępcą nadal była Joanna Wańczyk.
W dniu 13 października 1973 r. w dwusetną rocznicę powstania KEN, miało miejsce uroczyste nadanie imienia szkole i odsłonięcie tablicy z imieniem patrona. Planowano nadać wówczas sztandar szkole, ale udało się to dopiero w 1978 r. w związku z pierwszym obchodzonym na większą skalę jubileuszem 40 -lecia istnienia.
W 1975 r. pierwszy raz w historii szkoły dyrektorem zostaje kobieta. W tych też latach zacznie powstawać kronika szkoły, której autorką była nauczycielka Irena Sapińska.

W okres lat osiemdziesiątych szkoła wkracza z ustabilizowaną pozycją wśród szkół stalowowolskich. Od września 1980 roku pracę w szkole w charakterze wicedyrektora obejmuje Stanisław Ordon. Funkcję tą pełni nieprzerwanie do dnia dzisiejszego, będąc osobą najdłużej piastującą funkcję kierowniczą w szkole, w całej jej dotychczasowej historii. Po niezwykłych wydarzeniach sierpnia 1980 r. i powstaniu Solidarności, organizacja związkowa powstaje również w szkole, skupiając prawie wszystkich nauczycieli. Delegatem na I słynny zjazd, w gdańskiej hali Oliwii, NSZZ Solidarność został wybrany przez struktury regionalne związku H. Linek, długoletni nauczyciel matematyki. Od 01.09. 1981 r. powstaje Zespół Szkół Ogólnokształcących z połączenia Liceum Ogólnokształcącego dla Młodzieży z Liceum Ogólnokształcącym dla Dorosłych (popularna wieczorówka). Oznaczało to, że obydwie szkoły funkcjonowały od tej pory pod wspólną dyrekcją. Po ogłoszeniu stanu wojennego zajęcia szkolne zostały zawieszone. Młodzież powróciła do nauki dopiero 04.01. 1982 r. Szkoły podobnie jak inne instytucje życia społecznego otrzymały swoich wojskowych komisarzy. O ówczesnych nastrojach zarówno nauczycieli jak i uczniów niech świadczy frekwencja w pochodzie w 1982 r., w którym jak wspominają naoczni świadkowie, wzięła udział bardzo mała grupa młodzieży oraz tylko część grona pedagogicznego. Taka forma spontanicznej niesubordynacji nie zjednywała sympatii szkole u ówczesnych władz.
01.09. 1985 następuje zmiana na stanowisku dyrektora szkoły. Nowym dyrektorem szkoły został St. Turek. Wkrótce na emeryturę odchodzi wielu zasłużonych nauczycieli: Wł. Suramacz, M. Baran, H. Linek, K. Kud, J. Ciszkiewicz, W. Maziak. Niektórzy z nich pracować będą nadal, ale w niepełnym wymiarze godzin.
10. X. 1988 r. odbywają się uroczystości jubileuszowe pięćdziesięciolecia istnienia szkoły. Zgromadziły one liczne grono absolwentów szkoły. W rok po jubileuszu w Polsce dochodzi do zmian ustrojowych. W szkole na nowo powstaje organizacja związkowa, w 1990 powraca nauka religii. Po raz pierwszy stanowisko dyrektora miał wyłonić konkurs. W jego wyniku w 06.1990 r. nowym -starym dyrektorem został St. Turek.
W 1990 r. absolwent szkoły, jeden z najbardziej znanych ludzi w świecie polskiego biznesu, Zbigniew Niemczycki funduje pierwszą w szkole w pełni wyposażoną pracownię komputerową. Wyniki nauczania coraz bardziej się poprawiają. Zdecydowanie spada ilość osób nie promowanych do klas wyższych. Od końca lat dziewięćdziesiątych do dzisiaj zdawalność na studia utrzymuje się na poziomie ok. 90 %. W roku 1998 szkoła pojawia się w pierwszej edycji ogólnopolskiego rankingu szkół, które odnoszą sukcesy w olimpiadach przedmiotowych (do dnia dzisiejszego ponad 165 uczniów było finalistami olimpiad na szczeblu centralnym). Jesteśmy jedyną szkołą w mieście, która od pierwszej edycji rankingu jest w nim nieprzerwanie notowania i to na wysokich miejscach w województwie (dwukrotnie 3 miejsce) i na równie wysokich pozycjach w kraju. Lata dziewięćdziesiąte przynoszą wiele nowych inicjatyw, m.in. organizację warsztatów matematycznych z udziałem pracowników naukowych UW czy trwające nieprzerwanie od 1996 r. wyprawy wakacyjne młodzieży w ramach szkolnego koła PTG. Wtedy też zainicjowano wymiany międzynarodowe z innymi krajami. Do dzisiaj współpracujemy ze szkołami we Francji, Anglii, Estonii, dwoma szkołami w Niemczech i amerykańską fundacją WorldTeach.
Od 1999 r., po reformie systemu oświaty i reformie administracyjnej szkoła podlega w zakresie nadzoru pedagogicznego, Podkarpackiemu Kuratorowi Oświaty, zaś w zakresie organizacyjnym i finansowym Starostwu Powiatowemu. Wraz z założeniami reformy liceum miało stać się szkoła trzyletnią. Jedną z najważniejszych zmian, miała być zmiana formuły egzaminu maturalnego. Uzyskał on teraz status egzaminu zewnętrznego, zdawanego przez wszystkich uczniów w kraju w tej samej formie a przede wszystkim poprawianego przez niezależnych egzaminatorów. Zanim jednak powstało nowe trzyletnie liceum, zaszły w szkole niespodziewane wcześniej zmiany.
W 2001 r. rozpisano konkurs na stanowisko dyrektora szkoły. Po nie dopuszczeniu ze względów proceduralnych dotychczasowego dyrektora. Nauczyciele liceum, próbowali doprowadzić do rozpisania nowego konkursu. Gdy to się nie powiodło, rada pedagogiczna wysunęła czterech swoich kandydatów do tej funkcji. Ostatecznie Zarząd Powiatu, powierzył stanowisko dyrektora szkoły piszącemu te słowa.
Po przełomie 1989 r. dała się zauważyć duża aktywność i zaangażowanie społeczne a nawet i polityczne nauczycieli szkoły. Przejawiało się to głównie w ich działalności samorządowej. Wydarzeniem jednak jak dotąd bez precedensu, w historii liceum okazało się uzyskanie w 2007 r. mandatu poselskiego, przez Renatę Butryn, długoletnią nauczycielkę j. polskiego.
Trzy letnie liceum.
Pierwszy nabór do zreformowanego liceum w 2002 r. okazał się jednym z najliczniejszych w historii. Do 12 oddziałów klas pierwszych przyjęto aż 375 uczniów. Symptomatyczne okazało się to, że z roku na rok coraz większa liczba młodzieży spoza Stalowej Woli staje uczniami szkoły. Dzisiaj stanowią oni już ok. 30-40% wszystkich uczących się. Testem prawdy miała okazać się pierwsza, jak ją wówczas nazywano „nowa” matura, przeprowadzona dla wszystkich uczniów w Polsce według tych samych kryteriów. Odbyła się ona w maju 2005 r. a przystąpiła do niej rekordowa w historii szkoły grupa 370 zdających. Jej wyniki, okazały się spektakularnym sukcesem. Maturę zdali wszyscy uczniowie! Takich szkół było w Polsce zaledwie 4%. W następnych latach szkoła powtórzyła swoje maturalne sukcesy. Liceum aż czterokrotnie powierzono organizację finału centralnej olimpiady matematycznej w 2000 r., 2001 r., 2007 r. I w 2010 r. Ich organizacja nie byłaby możliwa gdyby nie nauczyciel matematyki W. Rożek i sukcesy odnoszone przez jego uczniów. Szkoła organizuje też wiele innych imprez, Okręgową Olimpiadę Geograficzną, Powiatową Konferencję Ekologiczną, Powiatowy Konkurs Fizyczny, itp.
Jeśli chodzi o bazę szkoły to nie rozwiązanym od lat problemem był brak zarówno pełnowymiarowej sali jak i auli.
Aby pokazać determinację szkoły i wolę pomocy w realizacji budowy hali sportowej, postanowiliśmy sami z pomocą rodziców pozyskać środki na projekt hali sportowej. Inwestycja ruszyła w 2005 r. a w 2008 r. roku doczekała się swego szczęśliwego finału.
Szkoła zatrudnia ok. 70 nauczycieli i 12 pracowników administracji i obsług. Wśród uczniów szkoły, których liczba wynosi obecnie nieco ponad 900 osób, 30-40 % to uczniowie mieszkający w kilkudziesięciu różnych miejscowościach w promieniu kilku a nawet kilkudziesięciu kilometrów od Stalowej Woli. Jest to cecha charakterystyczna szkoły towarzysząca jej nieomal od samego powstania. Młodzież, osiąga, o czym wyżej pisano bardzo dobre wyniki nauczania. Ale, co warto podkreślić, są to młodzi ludzie obdarzeni licznymi zainteresowaniami, pasjami, realizowanymi także poza szkołą. Dzisiaj możemy powiedzieć, że w szkole uczy się już trzecie pokolenie młodzieży, które los i świadomy wybór związał z liceum. Ważnym zwyczajem zapisanym w życiu szkoły są zjazdy absolwentów klas maturalnych. Chęć spotkania się, często po wielu latach, w gronie koleżanek i kolegów oraz nauczycieli jest najlepszym dowodem na to, że szkoła pozostawiła wielu jej absolwentom wspaniałe wspomnienia, do których chce się wracać. Do takich ważnych tradycji szkoły, należą oczywiście studniówkowe bale. Organizowane nieprzerwanie od kilkudziesięciu lat właściwie niemal zawsze w murach szkoły.
Do dnia dzisiejszego mury naszej szkoły opuściło ponad 11 tysięcy absolwentów, którzy są naszą chlubą i powodem do dumy. Bez przesady można powiedzieć, że wychowanków naszego Liceum możemy odnaleźć we wszystkich zakątkach świata. Są wśród nich pracownicy naukowi, ludzie kultury, inżynierowie, lekarze, nauczyciele, biznesmeni i przedstawiciele wielu innych grup zawodowych.