Nadira Orient - Taniec Brzucha

Ogólne informacje

Taniec Brzucha (Raks Sharki, Belly Dance), zwany również Tańcem Orientalnym, znany i tańczony był przez kobiety Północnej Afryki i Bliskiego Wschodu od tysięcy lat ale dopiero w XX wieku przybrał on swą sceniczną, klasyczną formę, będącą połączeniem tradycyjnego tańca bedeli, elementów baletowych, akrobatycznych oraz innych obcych naleciałości. Istnieją różne hipotezy odnośnie genezy tego tańca. Niektórzy twierdzą, że wywodzi się on z krajów arabskich, inni, że z tureckich haremów, a jeszcze inni uważają, że podobny taniec mieli starożytni Grecy. Najprawdopodobniej jednak początki tańca orientalnego mają miejsce w starożytnym Egipcie, na co może wskazywać kilka malowideł ze staroegipskich grobowców. We wszystkich zakątkach świata, w których Taniec Orientalny stał się częścią kultury, wykształcił się odrębny, charakterystyczny dla danego regionu styl. Różnice widoczne są nie tylko w strojach tancerek i tancerzy, ale przede wszystkim w technice tańca- pracy rąk, włosów, postawie ciała, dynamice ruchów, sekwencji charakterystycznych kroków. Wszystkie odmiany tańca brzucha łączy jedno: w wykonaniu kobiety są esencją zmysłowości, wdzięku, tajemniczości, wyrazem i odzwierciedleniem kobiecej siły, mocy, seksualności i płodności. Taniec brzucha od początku swego istnienia był częścią rytuałów kobiecych, przez wieki był niedostępny męskim spojrzeniom, kobiety tańczyły wśród kobiet i dla kobiet, by czerpać wzajemną siłę i energię ze wspólnego obcowania różnych pokoleń, wzmagać i rozwijać ekspresję seksualną i dziękować za dar płodności. Taniec ten był obecny w najważniejszych momentach życia rodzinnego, społecznego, łączył kobiety we wspólnotę, wyrażał kult płodności, był tajemnicą kobiet, ich językiem bez słów, był sposobem opowiadania o kobiecości, o radości płynącej z ciała, z bycia kobietą. Oczywiście w dzisiejszych czasach Taniec Brzucha w wersji scenicznej bawi również mężczyzn, jednak nie ma on nic wspólnego z wulgarną erotyką. Taniec Brzucha jest dziś uznawany za wielką sztukę, same artystki są bardzo szanowane, a w krajach arabskich darzone szczególnym uznaniem.

Ruchy, które składają się na Taniec Brzucha, przekazywane były przez wieki z matki na córkę, niosąc w sobie głębokie znaczenie duchowe i właściwości uzdrawiające. Taniec Brzucha z założenia jest improwizacją, kobiecą opowieścią. Każda tancerka tworzy z niego niepowtarzalny, specyficzny taniec, wyraża siebie, swoje emocje, które w tym tańcu odgrywają zasadniczą rolę. Taniec ten jest swoistą mieszanką serca, duszy, ciała w równych proporcjach. Taniec Brzucha w szczególny sposób wpływa na kobiece ciało, ponieważ jest dla niego stworzony i dopasowany do jego naturalnej budowy. Ruchy mogą być delikatne, subtelne, zmysłowe, płynne, kołyszące ale także gwałtowne, energiczne, pełne temperamentu. Dzięki nim można poczuć przyjemne odprężenie, rozluźnienie, bądź wyrazić gwałtowniejsze emocje. Taniec ten, wbrew pozorom, angażuje całe ciało, od głowy, szyi, ramion i rąk, po brzuch, plecy, klatkę piersiową i nogi. Najczęściej tańczony jest boso, brzuch i pępek są przeważnie odsłonięte a w krajach szczególnie konserwatywnych brzuch zasłonięty jest całkowicie lub częściowo przezroczystą siateczką. W ten sposób tancerka jest zasłonięta, spełniając wymogi przyzwoitości, choć tak naprawdę jej brzuch jest widoczny. Strój uzupełnia bogata biżuteria, obficie zdobione staniki i pasy podkreślające biodra.

Kroki i ruchy stosowane w Tańcu Brzucha stanowią doskonałą gimnastykę. Miękki, łagodny ruch poprawia postawę ciała, przez co nabieramy gracji i harmonii ruchów. Tańcząc boso, masujemy podeszwy stóp. Dzięki aktywności nóg pobudzamy krążenie, zapobiegamy zatorom żylnym i żylakom. Jest to taniec, który masuje narządy wewnętrzne, pogłębia oddech. Intensywna praca brzucha i bioder, liczne ruchy drżące i skrętne, poprawiają ukrwienie narządów wewnętrznych miednicy, talia staje się cieńsza, zyskuje delikatny wygląd. Silne mięśnie dna miednicy ułatwiają ciążę i poród oraz zapewniają szybszy powrót do formy po porodzie. Taniec brzucha uaktywnia mięśnie, poprawia harmonię i równowagę ciała, wzmaga ruchomość miednicy a dzięki symetrycznej pracy całego ciała koryguje złą postawę. Praktykowany po porodzie, z udziałem dzieci, buduje pozytywny kontakt i silną więź matki z dzieckiem. W niektórych krajach instruktorki Tańca Brzucha, pod kontrolą lekarza bądź położnej, prowadzą zajęcia oparte na Tańcu Brzucha przeznaczone dla kobiet w ciąży. Oczywiście zajęcia takie są bardzo łagodne i delikatne, są spokojną gimnastyką, naturalną dla kobiecego ciała, mają raczej charakter relaksacyjno-medytacyjny, wyciszający, odprężający, tak, aby nie zaszkodzić matce i dziecku. Taniec ćwiczony na tych zajęciach nie ma nic wspólnego ze skomplikowanymi choreografiami scenicznymi i intensywnymi ćwiczeniami na zajęciach otwartych dla wszystkich. Myślę jednak, że najważniejszy na tych zajęciach jest aspekt duchowy. Kobiety ciężarne mogą się zjednoczyć, dawać sobie nawzajem wsparcie, dzielić się doświadczeniami, obawami, troskami. Razem tworzą niezwykły, magiczny krąg, pełen kobiecej energii, siły i ciepła. Kobieta bez względu na wiek, wygląd, powinna czuć się piękna i atrakcyjna, akceptować siebie i swoje ciało. W tańcu brzucha uczymy się lubić siebie takimi, jakimi jesteśmy, ze swoimi wadami i zaletami. Taniec Brzucha to zatem nie tylko ruch, gimnastyka, zabawa, poznawanie innej kultury ale przede wszystkim magiczny czas, czas, który poświęcamy tylko sobie …