FUNDACJA SZKOŁA CHÓRALNA KURCZEWSKIEGO

Ogólne informacje

”... tylko wtedy coś trwa i rozwija się, gdy uczeń przerasta mistrza”

Działający od 1945 roku pod różnymi nazwami: Miniaturka, Chór Chłopięcy I Międzyszkolnej Świetlicy w Poznaniu, Chłopięcy Chór przy Rozgłośni Polskiego Radia, Międzyszkolny Chór Chłopięcy - zespół chóralny Jerzego Kurczewskiego przez długie lata borykał się z wieloma problemami natury organizacyjnej. U ich podstaw leżał przede wszystkim brak własnej siedziby, która zapewniłaby dyrygentowi i chórzystom odpowiednie warunki pracy. Mimo tych trudności prowadzony przez Kurczewskiego zespół Miniaturka, liczący ponad 70 śpiewaków, nieustannie podnosił swój poziom artystyczny, zbliżając się w brzmieniu do mających kilkusetletnią tradycję chórów chłopięco – młodzieżowych, takich jak np. Thomanerchor w Lipsku.
Pomysł powstania pierwszej w Polsce szkoły chóralnej dojrzewał przez wiele lat i rodził się z przemożnego pragnienia Jerzego Kurczewskiego, by podnosić poziom artystyczny Chóru, by zapewnić mu trwały i stabilny rozwój. Szkoła miała zaistnieć również po to, by mali śpiewacy mogli zdobywać wiedzę, potrzebną po zakończeniu „kariery” chórzysty.
Kurczewski zyskał wielu sojuszników, także wśród ludzi sterujących poznańską kulturą, np. Huberta Kiena i Czesława Knolla. Właśnie ich trosce o rozwój chóru należy zawdzięczać decyzję dotyczącą utworzenia Szkoły Chóralnej.
W 1957 roku w „Expresie Poznańskim” ukazał się artykuł pióra Romana Połczyńskiego opisujący zasady funkcjonowania takiej placówki w Lipsku. Sam Karczewski przyznał, że „... ten artykuł był ostatnim argumentem, który dał powód do stworzenia własnej szkoły chóralnej ...”.

1957
3 września 1957 r. w wydzielonych pomieszczeniach Młodzieżowego Domu Kultury przy ul. Stalingradzkiej 30 (dziś aleja Niepodległości) odbyła się inauguracja pierwszego roku szkolnego. Zalążek Szkoły Chóralnej stanowiła III, jedna klasa chóralna, licząca 22 uczniów, w ramach Szkoły Podstawowej nr 66.
W ten sposób stworzono precedens na skalę polską. Eksperyment, dzięki któremu Chór, prowadzony przez Jerzego Kurczewskiego, zyskał swoje edukacyjne zaplecze.
Naukę przedmiotów ogólnokształcących powierzono Eleonorze Gabrielskiej, edukację muzyczną - Janowi Nowickiemu, absolwentowi Liceum Muzycznego, skrzypkowi Filharmonii Poznańskiej oraz długoletniemu (od 1951 r.) śpiewakowi Chóru. Jerzy Kurczewski pełnił funkcję kierownika artystycznego.
Kurczewski miał wówczas powiedzieć:
„... szkoła ta będzie przedszkolem dla naszego Chóru.”

1959/1960
4 września 1959 roku Rada Narodowa Miasta Poznania podejmuje uchwalę o powstaniu Państwowej Podstawowej Szkoły Chóralnej. Uchwała jednak ostatecznie nie wchodzi w życie. Szkoła otrzymuje oficjalną nazwę Szkoły Podstawowej nr 47, z siedzibą przy ul. Jerzego 6/10. Kierowniczką szkoły zostaje Eleonora Gabrielska. Wychowawczynią kolejnej klasy III zostaje Elżbieta Socha, późniejsza Andrzejewska. Pracowała w Szkole Chóralnej nieprzerwanie do 2005 r., od 1969 roku jako jej wicedyrektor.
Od 1 września 1960 roku funkcję kierownika szkoły pełni Pelagia Dziasek.

1961
Wyjazd Kurczewskiego na stypendium do Wiednia. Nawiązuje kontakt z Wiedeńskim Chórem Chłopięcym i tamtejszą szkołą chóralną prowadzoną przez Ferdynanda Grossmana. Wizyta wiedeńska wpłynęła znacząco na dalszy rozwój Szkoły i Chóru, a jednocześnie okazało się, że praca z chłopcami jest zbieżna z założeniami szkoły wiedeńskiej.
Kierownikiem szkoły zostaje Kazimierz Załustowicz.

1962
Kolejny etap wędrówki. Szkoła zostaje przeniesiona do pomieszczeń Politechniki Poznańskiej przy placu Skłodowskiej – Curie 1. Krystalizuje się program muzyczny szkoły, w którym zawarto solfeż, zajęcia z kaligrafii, stylów muzycznych, zasad muzyki, kształcenia słuchu. Bardzo istotne było wprowadzenie kwartetów wokalnych, będących trudnym sprawdzianem umiejętności śpiewaków.

1966
Dzięki staraniom i zabiegom Jerzego Kurczewskiego dochodzi do powstania Sekcji Chóralnej w ramach Państwowej Podstawowej Szkoły Muzycznej nr 1 im. Henryka Wieniawskiego. Na jej czele jako dyrektor i kierownik artystyczny stanął Kurczewski.
Przykładem niezwykłego, twórczego myślenia pedagogicznego Kurczewskiego, wyprzedzającego o całe dziesięciolecia koncepcję nauczania w Polsce , w zakresie nauczania przedmiotów ogólnokształcących jest fakt, że w zatwierdzonym dla Szkoły Chóralnej przez Ministerstwo Kultury programie znalazł się przedmiot: język zachodni.

1968
Ten rok to ważny fakt w historii Szkoły. W tym bowiem roku placówka otrzymuje obszerny budynek przy ulicy: Cegielskiego 1.

1969
Kolejny ważny moment historyczny. Dotychczasowa Sekcja Chóralna usamodzielniła się i uzyskała miano: Państwowej Podstawowej Szkoły Muzycznej nr 3 imienia Karola Szymanowskiego, oczywiście z dyrektorem Jerzym Kurczewski.

1970 - 1992
Okres stabilności Szkoły Chóralnej. Ale jednocześnie ciągłych poszukiwań, coraz to doskonalszych metod kształcenia, a także międzynarodowych sukcesów Poznańskiego Chóru Chłopięcego. Wprowadzane zostają nowe przedmioty muzyczne, np. instrumenty dęte, a w zakresie przedmiotów ogólnokształcących - obowiązkowa nauka języka obcego.
W tym okresie szkoła wykształciła ponad 400 Absolwentów, którzy zaangażowani są w bardzo dynamiczny rozwój i pracę artystyczną Poznańskiego Chóru Chłopięcego.

1992
To kolejny przełomowy moment w historii Szkoły Chóralnej. Po 35 latach prowadzenia założonej przez siebie placówki Jerzy Kurczewski odchodzi na emeryturę. Funkcję dyrektora szkoły obejmuje wychowanek Profesora Jerzego Kurczewskiego, absolwent Szkoły , wieloletni chórzysta, solista Chóru -
J a n L e h m a n n.

1993
Z inicjatywy Absolwentów Szkoły i wychowanków Chóru, jako zwieńczenie 35-letniej działalności prof. Jerzego Kurczewskiego - dyrektora i pedagoga – w Ministerstwie Kultury i Sztuki podjęte zostały starania o zmianę nazwy Szkoły. Zakończyły się one pomyślnie. Szkoła otrzymała nazwę:
P a ń s t w o w a P o d s t a w o w a S z k o ł a
C h ó r a l n a J e r z e g o K u r c z e w s k i e g o.

1998
Szkoła podlegająca w całości Ministerstwu Kultury i Sztuki przekazana zostaje pod opiekę Władz Miasta Poznania. Stąd kolejna zmiana nazwy na:
P o z n a ń s k ą S z k o ł ę C h ó r a l n ą
J e r z e g o K u r c z e w s k i e g o
Szkoła staje się placówką samorządową.

1999
Kolejny przełomowy rok w historii Szkoły. Wraz z wejściem w życie założeń reformy szkolnictwa Szkoła Chóralna jako jedyna placówka w kraju staje się szkołą o 9-letnim cyklu nauczania. Zatem w zakresie przedmiotów ogólnokształcących uczniowie mają możliwość edukacji na poziomie szkoły podstawowej i gimnazjum. W tym miejscu należy podkreślić, że uzyskanie zgody na zatwierdzenia 9-letniego cyklu nauczania był w owym czasie ogromnym sukcesem w skali kraju, będącym efektem wytężonej pracy i wysiłku wielu osób – szczególnie dyrektora Jana Lehmanna, Grona Pedagogicznego, Rodziców i Przyjaciół Szkoły Chóralnej.
Ważnym osiągnięciem , przy wsparciu Grona Pedagogicznego, dyrektora Jana Lehmanna było opracowanie autorskiego, eksperymentalnego programu nauczania w zakresie przedmiotów muzycznych obowiązującego do dziś. Oferta edukacyjna poszerzona została o przedmioty, nie występujące w innych szkołach muzycznych, jak: emisja głosu chłopięcego, dyrygowanie chóralne, zespoły chóralne.
Obowiązkowymi przedmiotami ogólnokształcącymi są języki obce – angielski od klasy I i niemiecki od klasy IV, a także informatyka od klasy VI. Szkoła Chóralna jako pierwsza szkoła muzyczna w Poznaniu i jedna z nielicznych w kraju otwiera profesjonalną pracownię komputerową. Eksperymentalny w skali kraju program nauczania został zaakceptowany przez Ministerstwo Kultury i Sztuki.
Do dnia dzisiejszego Szkoła Chóralna jest jedyną w Polsce placówkę łączącą edukację na dwóch poziomach - podstawowym i gimnazjum.

2004
Po 12 latach z funkcji dyrektora rezygnuje Jan Lehmann. Nowym dyrektorem Szkoły w roku szkolnym 2004/2005 zostaje mgr Krzysztof Wójcik.
Absolwenci Szkoły zgodnie stwierdzają po latach, że czas w niej spędzony na zawsze utrwalił się w ich sercach i pamięci. To z pewnością wielki sukces placówki i jej niepodważalna wartość. Bezsprzecznie do takiego postrzegania Szkoły przyczyniły się osobowość i praca zatrudnionych w niej pedagogów, zwłaszcza tych, którzy przez długie lata tworzyli jej kształt i atmosferę. Niektórzy z nich związali z nią całe swoje zawodowe życie.
Przez lata podkreślano, że „szkoła jest kolebką autentycznej kultury muzycznej, a w szczególności chóralnej poznańskiego społeczeństwa.”
Warto dodać, że wielu ludziom umożliwiła ona wybranie właściwej drogi życiowej, niekoniecznie związanej z muzyką. Z pewnością wielu zaszczepiła miłość do sztuki, uwrażliwiła na piękno, ukształtowała osobowość.
I tak jest po dzień dzisiejszy. Szkoła realizuje zadania i cele, które przed wielu laty postawił sobie Jej twórca – prof. Jerzy Kurczewski.