Ogólnokształcąca Szkoła Baletowa im. Olgi Sławskiej-Lipczyńskiej w Poznaniu

Ogólne informacje

W drugiej połowie XVI wieku, w miejscu nieistniejącego dzisiaj budynku, mieściła się siedziba Kolegium Jezuickiego - potężnego ośrodka życia umysłowego i kulturalnego ówczesnej Polski.
Niezależnie od oświaty kwitła tutaj sztuka: przedstawienia teatru szkolnego w języku łacińskim i imprezy muzyczne. W XVIII wieku powstał nowy, w dzisiejszym kształcie budynek. Po kasacie zakonu jezuitów w 1773 roku przejęła go Komisja Edukacji Narodowej i utworzyla tu Wojewódzką Szkołę Narodową. W 1793 roku w dawnym teatrze jezuitów występował Teatr Bogusławskiego. Jego twórcą i dyrektorem był Wojciech Bogusławski zwany "ojcem teatru polskiego". W latach Księstwa Warszawskiego otworzono podwoje dla Szkoły Departamentowej z francuskim napisem nad bramą "Lycee". Kontynuacją Kolegium Jezuickiego i wspomnianej Szkoły stało się Gimnazjum "ad Sanctam Mariam Magdalenam", przeniesione w 1858 roku do nowego gmachu na Placu Bernardyńskim. Jeszcze w latach niewoli uruchomił tu Szkołę Tańca Piotr Mikołajczak, rdzenny poznaniak, wykształcony w dziedzinie choreografii w Warszawie i Berlinie. W 1923 roku do siedziby starego Kolegium Jezuickiego przeniesiono Szkołę Sztuki Zdobniczej. W tym budynku Szkoła istniała do 1933 roku. Odbudowany po zniszczeniach wojennych budynek przeznaczono w 1957 roku na siedzibę Państwowej Podstawowej Szkoły Baletowej.
Piękny barokowy budynek, w którym mieści się Ogólnokształcąca Szkoła Baletowa, należy do kompleksu gmachów pojezuickich. Jezuici przybyli do Poznania w 1570 roku i przystąpili do budowy kościoła, obok którego wystawili swą Szkołę i Kolegium.Do kompleksu tego należą: Fara, ciesząca się opinią jednego z najpiękniejszych kościołów barokowych w Polsce, przylegający doń potężny gmach Kolegium ( tu w 1806 roku zatrzymał się przez 3 tygodnie Napoleon, a w 1828 roku koncertował Fryderyk Chopin) oraz budynek Szkoły. Imponujący kompleks stanowi najsilniejszy akcent w architekturze starego Poznania, a równocześnie zajmuje czołowe miejsce w historii polskiego baroku. Budynek Szkoły powstał w XVIII stuleciu na miejscu nieistniejącej pierwszej siedziby Kolegium Jezuickiego, wybudowanego w drugiej połowie XVI wieku. Dwupiętrowy barokowy opilastrowany budynek posiada trzy elewacje wychodzące na trzy przylegające doń ulice: Świętosławską, Gołębią i Klasztorną. Na osi frontowego skrzydła południowego, od ulicy Gołębiej, znajduje się przelotowa sień o sklepieniu beczkowym z lunetami, po jej bokach zaś obszerne sale, również ze sklepieniami beczkowymi z lunetami. Sień prowadzi na piękny dziedziniec arkadowy, w głębi którego dekoracyjne schody wiodą na loggię (niegdyś otwartą na dziedziniec) pierwszego piętra. Obiegające dziedziniec krużganki mają sklepienia żaglaste. Dachy budynku są dwuspadowe z lukarnami od strony dziedzińca, nad północnym przęsłem arkad dziedzińca - dach pulpitowy. Wewnątrz budynku znajdują się klatki schodowe z rzeźbionymi tralkami i balustradami. Dwie z nich, znajdujące się na końcach obu skrzydeł, łączą parter z pierwszym i drugim piętrem oraz z poddaszem, trzecia prowadzi z pierwszego na drugie piętro .
opr. Stanisław Stoiński