Instytut Studiów Strategicznych Fundacja

Ogólne informacje

Początki Fundacji Instytut Studiów Strategicznych sięgają 1993 roku, kiedy grupa entuzjastów przekonanych o potrzebie społecznego wsparcia instytucji demokratycznego państwa powołała do życia Międzynarodowe Centrum Rozwoju Demokracji. Ich zamierzeniem było stworzenie ośrodka, który ułatwiałby dialog między przedstawicielami różnych orientacji politycznych oraz służył wymianie doświadczeń między politykami z różnych krajów. Miał także za zadanie ułatwiać komunikację między ekspertami a elitami politycznymi, tak by wiedza tych pierwszych mogła zostać lepiej wykorzystana podczas podejmowania decyzji politycznych. Z oczywistych względów musiała to być instytucja pozarządowa, nie związana ani z partiami politycznymi, ani z administracją rządową.

Idea stworzenia forum debaty publicznej, które umożliwiałoby ścieranie się różnych poglądów i wypracowanie rozwiązań korzystnych dla kraju spotkała się z silnym poparciem – założycielami fundacji były Uniwersytet Jagielloński oraz Akademia Ekonomiczna (dziś Uniwersytet Ekonomiczny). Natomiast Radę Programową stworzyli: Władysław Bartoszewski, Leszek Balcerowicz, Wiesław Chrzanowski, Bronisław Geremek, Marian Grzybowski, Aleksander Hall, Jerzy Jedlicki, Krzysztof Kozłowski, Józef Lassota, Jan Małecki, Jerzy Mikułowski-Pomorski, Jerzy Milewski, Jan Nowak-Jeziorański, Andrzej Olechowski, Andrzej Pelczar, Zbigniew Pucek, Paweł Sarnecki, Jacek Saryusz-Wolski, Zygmunt Skórzyński, Krzysztof Skubiszewski, Jerzy Turowicz, Edward Wende, Edmund Wnuk-Lipiński, Andrzej Zakrzewski i Janusz Ziółkowski. Prezesem Fundacji został Bogdan Klich.
"Fundacja ma refleks, jest aktywna, twórcza, podejmuje we właściwym momencie tematy o kluczowym znaczeniu. Jest to znakomita wizytówka polskiego myślenia, polskiej debaty: i politycznej i profesjonalnej w różnych dziedzinach" – mówił o Fundacji Jacek Saryusz-Wolski, ówczesny Pełnomocnik Rządu d/s Integracji Europejskiej. Jan Nowak-Jeziorański dodawał: "MCRD jest dla mnie imponującym symptomem polskiego dynamizmu i rozmachu, który został wyzwolony w roku 1989. Jest owocem odzyskanej wolności. Podziwiam, jak wiele tu stworzono, dosłownie z niczego."
W ciągu krótkiego czasu Fundacja zaistniała na mapie polskich organizacji pozarządowych i wypracowała własne formy realizacji celów statutowych. Stanowią je do dziś konferencje międzynarodowe, seminaria eksperckie, programy badawcze i edukacyjne oraz publikacje.

Stopniowe ograniczanie środków na działalność organizacji pozarządowych w drugiej połowie minionej dekady wymusiło na władzach fundacji zmiany w jej strukturze. Ośrodki zostały w 1997 roku połączone w jeden Instytut Studiów Strategicznych, co ułatwiło zarządzanie programami, jak i umożliwiło niezbędne oszczędności. Władze fundacji uznały także, że priorytetem w pracy Instytutu winny być najważniejsze wyzwania stojące przed polską polityką zagraniczną, a więc integracja ze strukturami europejskimi i euroatlantyckimi oraz nowe relacje ze wschodnimi sąsiadami. Spowodowało to stopniowe ograniczanie liczby programów realizowanych w Instytucie, początkowo do pięciu, a później do trzech, z równoczesnym ich pogłębieniem. Powołano także Międzynarodową Radę Honorową, w skład której weszli: Zbigniew Brzeziński, Valery Giscard d'Estaing, Hans-Dietrich Genscher, Henry A. Kissinger oraz Andrzej Olechowski. Ostatecznie w 2001 roku decyzją Rady Fundatorów Fundacja zmieniła nazwę, a proces konsolidacji uznano za zakończony.