I LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE IM W ŁUKASIŃSKIEGO

Ogólne informacje

W 1900 roku powstała pierwsza w dziejach Dąbrowy Górniczej szkoła ogólnokształcąca stopnia średniego. Założyła ją przy współudziale Heleny Prażmowskiej - Emilia Zawidzka początkowo w prywatnym domu Wł. Kucaby przy ul. Klubowej 10 (obecnie 3-go Maja), jako gimnazjum prywatne. Nauczanie obejmowało przedmioty przewidziane programem zatwierdzonym przez władze carskie, a także konspiracyjną historię i literaturę polską. Kiedy w 1908 roku cofnięto przyznane dzięki rewolucji 1905 roku zezwolenie na naukę w języku polskim, Szkoła nie podporządkowała się temu zarządzeniu co spowodowało jej zamknięcie. Szkoła wznowiła działalność w 1909 roku jako szkoła handlowa, a jej dyrektorem został Antoni Sujkowski - późniejszy minister oświaty i rektor Wyższej Szkoły Handlowej w Warszawie.

W 1915 roku przywrócono szkole dawną strukturę Gimnazjum Żeńskiego Emilii Zawidzkiej i Leokadii Młodzianowskiej-Dzikowskiej, powiększając o 8 - klasową szkołę podstawową. Po śmierci E. Zawidzkiej w 1927 roku Szkołę przejęła L. Młodzianowska-Dzikowska, zachowując dawną nazwę, sprawując funkcję dyrektora szkoły do 1935 r. Równocześnie w 1923 roku Gimnazjum Żeńskie przeniesiono do "Resursy", pozostawiając klasy podstawowe w dotychczasowym budynku.

W 1926 roku właścicielem Szkoły zostało Zrzeszenie Rodzicielskie mianując dyrektorem ówczesną nauczycielkę języka polskiego i historii Marię Jaroszową, która objęła tę funkcję po krótkim dyrektorowaniu przez Marię Reichman. W 1938 roku dyrektorem została Ludmiła Danielewiczowa, która sprawowała tę funkcję do wybuchu II wojny światowej. W szkole E. Zawidzkiej uczyły się dziewczęta różnych wyznań, chociaż religią wykładową była rzymsko-katolicka.

W 1916 roku z inicjatywy znaczących ludzi w Dąbrowie (później Dąbrowie Górniczej) poczęto organizować gimnazjum męskie. Uruchomiono go w 1918 r. w pomieszczeniach "Sztygarki", początkowo pod patronatem "Braci Śniadeckich". Bardzo szybko staje się ono Gimnazjum Państwowym im. Waleriana Łukasińskiego.

W 1921 roku ówczesne kuratorium w Kielcach, wobec zwiększenia liczby uczniów do trzystu zażądało szybkiego wybudowania samodzielnej siedziby szkoły. W bardzo krótkim czasie bo w 1923 roku Zarząd Miasta wybudował tymczasową siedzibę przy ul. Fabrycznej zwaną od tegoż roku ulicą Waleriana Łukasińskiego. Równocześnie zlecono opracowanie dokumentacji nowego budynku w bezpośredniej bliskości tj. przy ul. Mireckiego, który w stanie surowym był gotowy do wybuchu II wojny światowej. Budynek ten nigdy jednak nie stał się siedzibą Szkoły. O pierwszym dyrektorze Szkoły brak jest dokładnych danych. Drugim z kolei dyrektorem (od 1921 r.) był Stanisław Wrzosek, późniejszy okręgowy wizytator szkół. Postać to znacząca w historii, bowiem dał się poznać jako czołowy działacz niepodległościowy w Zagłębiu i bliski współpracownik Józefa Piłsudskiego.

W 1923 roku ówczesny minister wyznań religijnych i oświecenia dokonał istotnej reformy szkolnictwa, w tym stopnia średniego. Rezultatem jej była w 1937 r. tzw. "mała matura", będąca egzaminem kończącym czteroletnie gimnazjum. Dawała ona prawo kontynuowania nauki w dwuletnim liceum. Reforma uwidoczniła się także w nazwach szkół, które stały się również liceami dającymi "świadectwo dojrzałości" - maturę. W latach okupacji nauczyciele i uczniowie naszych szkół prowadzili naukę konspiracyjnie. Już w listopadzie 1939 r. zespół nauczycieli Gimnazjum Żeńskiego i Męskiego zwłaszcza M. Danielewiczowa, Antoni Pilarz i ks. J. Baranowicz zorganizowali tajne nauczanie którym objęto 50 uczniów. Egzaminy, w tym maturę zdawano w Krakowie.

Po okupacji Szkoły bardzo wcześnie, bo już w lutym 1945 r. reaktywowały swoją działalność. Ogromną rolę w tym czasie spełnili przedwojenni nauczyciele, szczególnie Antoni Pilarz i Maria Szulc, pełniąc obowiązki dyrektorów. Antoni Pilarz kierował Państwowym Gimnazjum i Liceum Męskim im. W. Łukasińskiego do sierpnia 1945 r. kiedy na krótko, bo tylko do marca 1946 r. objął dyrektorowanie Stefan Wasilewski. Zastąpił go z kolei Stanisław Krzanowski, najdłużej kierujący Szkołą dyrektor. Maria Szulc kierowała Państwowym Gimnazjum i Liceum Żeńskim im. E. Zawidzkiej już w budynku przy ul. Królowej Jadwigi. Kiedy w 1950 r. Maria Szulc przeszła na emeryturę, stanowisko dyrektora objął Zygmunt Majchrzycki.

W 1951 r. decyzją ówczesnych władz, przeniesiono Gimnazjum i Liceum im W. Łukasińskiego z budynku przy ulicy tejże nazwy do budynku Gimnazjum i Liceum im. E. Zawidzkiej łącząc szkoły w jedną o nazwie Liceum Koedukacyjne im. W. Łukasińskiego. Szkołą w nowej strukturze kierował Stanisław Krzanowski, zaś jego zastępcą została Maria Saternus, nauczycielka języka łacińskiego w szkole żeńskiej i jej absolwentka. W 1955 r. nastąpiła kolejna peregrynacja Szkoły, kiedy przeniesiono ją do budynku szkoły podstawowej przy ul. Konopnickiej. Równocześnie następowały liczne zmiany w jej nazwie. Zmiana nastąpiła także na stanowisku dyrektora.

W 1958 roku, kiedy Stanisław Krzanowski odszedł na podobne stanowisko do Liceum im. Staszica w Sosnowcu, dyrektorem zostaje Maria Saternus. Kolejna zasadnicza zmiana w historii Szkoły to przeniesienie do budynku przy ul. Kopernika 40. Równocześnie ustalono nazwę szkoły na I Liceum Ogólnokształcące im. Aleksandra Zawadzkiego. Dyrektorem pozostała Maria Saternus pełniąc tę funkcję do 1973 r. Kolejnym dyrektorem został Jan Kyzioł, absolwent szkoły i nauczyciel matematyki. Pełnił on tę funkcję do 1983 r., kiedy odszedł na własną prośbę przekazując dyrektorowanie Krzysztofowi Mendewskiemu.

Od 1991 r. dyrektorem Szkoły jest Zofia Żurek, jej absolwentka i nauczycielka historii. Kolejna zmiana w nazwie nastąpiła 19.X.1996 roku, gdy powrócono do nazwy I Liceum Ogólnokształcące im. Waleriana Łukasińskiego.
Od 2006 roku dyrektorem szkoły jest mgr Beata Bończak.